All my loving

Rok temu siedząc na lotnisku w Moskwie zastanawiałem się kiedy tak naprawdę zaczynają się moje podróże. Porzuciłem tę myśl bo zaduch w terminalu był okrutny i dalsze filozofowanie groziłoby przegrzaniem organizmu.

Myśl powróciła z kolejną dużą podróżą. Kiedy więc ona się rozpoczęła? Czy w momencie kiedy obywatelka Cz. podstępem spowodowała, że pomyślałem: "Fajnie by było się tu wybrać"? A może kiedy bezmyślnie wypełniałem wniosek o stypendium nie wierząc za bardzo, że je dostanę? A może kiedy je dostałem? A może kiedy wytaszczyłem walizę za próg? A może... a może też nie?
Tym razem ekscytację i lekkie podniecenie zgodne z moją osobistą definicją podróżowania poczułem w 25 godzinie po wyruszeniu z Warszawy. Jechałem już wtedy sam jeden przez północną Jutlandię. Wypytałem kierowcę o wszystko co potrzebowałem wiedzieć na początek. On też już chyba powiedział mi wszystko co chciał dodać od siebie. Milczeliśmy. Ja rozkoszowałem się przejażdżka zapominając o dwóch walizach i dwóch plecach, które za chwilę będę musiał taszczyć.
Wreszcie czułem, że podróżuję. Wtedy poczułem też, że droga lądowa była dobrym wyborem. Męczącym ale jak najbardziej słusznym w moim wypadku. Nie spieszyło mi się a latanie samolotem odbiera mi poczucie bycia w podróży. Duszny poradziecki wagon sypialny bez klimatyzacji, kiedy z nieba leje się 50 stopniowy żar. Rozklekotana Nexia gnająca bezdrożami Uzbekistanu spod granicy Afgańskiej do stolicy - Taszkentu. Takie chwile sprawiają, że czuję życie wszystkimi zmysłami.

Ale dość już filozofowania... tak chciałem zagaić bloga a zacząłem wypisywać pierdoły. W każdym bądź razie już jestem. Mam się dobrze a jeszcze lepiej się zapowiada. Bo czy potraficie mi wskazać drugą taką szkołę, gdzie pani z dziekanatu wysyła po was na dworzec limuzynę...

...a pani dyrektor rozpościera przed wami czerwony dywan?

Tyle tytułem wstępu. Już wkrótce pierwsze wrażenia z ziem królowej Małgorzaty. A na dobranoc jeszcze krótka piosenka dla Was:



Zresztą polecam cały film. Dobranoc!