poniedziałek, 17 października 2011

Praska dygresja

Początek października w Pradze uraczył nas pięknym słońcem i temperaturami powyżej 25*C. Wisienką na torcie były wieczory z przełomu lipca i sierpnia. Już nie gorące i duszne, ale jeszcze ciągle ciepłe.


Życzyłbym Warszawie, żeby była taka jak Praga. I nie chodzi tutaj o pogodę ani nawet o ukształtowanie terenu.


Jest w tym mieście coś niezwykłego. Piękne wnętrza i architektura na każdym kroku.


Klimatyczne miejsca jak moja ulubiona Cafe Slavia, której drzwi działają jak wehikuł czasu przenosząc gości w lata dwudzieste ubiegłego wieku.


I jeśli tylko nie przytaszczysz ze sobą swojego i-ogryzka i dasz sobie czas na rozkoszowanie się wyśmienitą kawą i pysznym ciastem


i rozmową z nieznajomym fotografem


z pewnością zapomnisz o rzeczywistości czekającej za oknem


Praga leży mniej więcej w połowie drogi między Kijowem a Paryżem. I jest coś w tym, że łączy wschód z zachodem (lub odwrotnie). Jest piękna a zarazem swojska. Gdyby tylko wymienić ludzi na tych nie obarczonych notoryczną słowiańską melancholią której przysparza nam najwidoczniej podróżowanie środkami komunikacji miejskiej to byłoby to świetne miejsce do pomieszkania przez czas jakiś.


Jeśli dodamy do tego świetne jedzenie



i ofertę kulturalną na wysokim poziomie



…chce się wracać.

sobota, 1 października 2011

Sypiając z Irvingiem Pennem

Pobudzony pierwszymi poważnymi zajęciami w studio postanowiłem wykraść z zasobów naszego "photohouse'u" piękny, gruby album Irvinga Penna - "En Passant". Spędziłem nad nim pół nocy.

Następne przedpołudnie zaowocowało pierwszą rolką. Po skopiowaniu na matowy barycik prezentuje się znakomicie. I są szczegóły w światłach i cianiach i mięsista czerń i piękna biel. Tylko, że w żaden sposób nie mogę wam pokazać o co mi chodzi, bo skan jaki jest każdy widzi. Wszelkie kwestie cyfrowe są tutaj traktowane po macoszemu, co wcale mi nie przeszkadza. Dla zainteresowanych zdjęcie do wglądu po powrocie.

wtorek, 20 września 2011

Wade In The Water

Wiem, wiem. Dawno mnie nie było a ponieważ się upominacie to wznawiam swoją aktywność. Ostatnio jestem mocno zapracowany, ale wróćmy do tej szczytnej tradycji dzielenie się z Wami moimi spostrzeżeniami i przeżyciami.

Na początek coś do posłuchania...



Gaba z dwóch powodów. Lubię ją i trafiłem na nią dzisiaj na mojej playliście. A drugim powodem jest to, że moi drodzy nauczyciele muzyki odkryli mój głęboko skrywany talent wokalny. I tak w związku z poszerzeniem naszego repertuaru zostałem zdegradowany/awansowany z perkusji na wokalistę. A teraz śpiewamy sobie to:



A dodatkowo dzisiejszego wieczora w ciemni odniosłem spektakularny na skalę osobistą sukces. Po kilku dniach pracy, prób i niepowodzeń nadszarpując swoją cierpliwość, której jak wiadomo i tak nie mam zbyt wiele udało mi się spłodzić udane powiększenie. Wreszcie! Przyczyna sukcesu mimo, że jest mi znana nadal pozostaje zagadkowa i nielogiczna, ale już jutro pomęczę o odpowiedź mądrzejszych od siebie.

Już za chwilę środa. Mój ulubiony dzień. Calutki poświęcony fotografii.

Żeby zadośćuczynić Wam moją długą nieobecność chciałbym Wam przedstawić jednego z moich kolegów:



Czyli nic nowego - całe życie z wariatami :-). I to by było na tyle dzisiaj.

poniedziałek, 29 sierpnia 2011

Nie było mnie...

Nie było mnie przez kilka dni. Kiedy wróciłem, to Was nie było… to znaczy nie było internetu w szkole.
Dla tych którzy zaczęli się już niepokoić mam dobre informacje. Kolejna porcja nowin pojawi się niebawem. Tymczasem wiadomość prosto z frontu. Wykluł się nowy talent – rysownik prymitywista:


wtorek, 23 sierpnia 2011

Pierwszy dzień w szkole

Pamiętacie swój pierwszy dzień w szkole? Którejkolwiek? Mi nie przypomina się nic spektakularnego. Podobnie było tutaj. Może dlatego, że jesteśmy tu już od tygodnia i intensywnie przez ten czas się integrowaliśmy.
Ale wracając do meritum sprawy. Jesteśmy przecież w szkole a za mną dwa pierwsze dni. Zajęcia mają charakter warsztatu mistrzowskiego. Do każdego przedmiotu przyporządkowany jest jeden bądź kilku wykładowców. W przypadku fotografii głównym prowadzącym jest Emil Schild a jego pomocnikiem od tego semestru jest pan z wąsami wyglądającymi jakby przybył z polskiego zaścianka szlacheckiego.

Pierwsze zajęcia zajęły nam przedpołudnie. Omówiliśmy sprawy organizacyjne. Każdy też powiedział parę słów o sobie. Czyli zupełnie nic nadzwyczajnego. Jest nas 12 osób, w tym 4 obcokrajowców. Ogromnym plusem jak się później okazało jest to, że zajęcia są prowadzone po angielsku – no po prostu wszystko można zrozumieć. Jeśli nie licząc przerwy na kawę i przeniesienia się na świeże powietrze do przesiedzieliśmy te 3 godziny do obiadu.

Tutaj pozwolę sobie przerwać narrację, bo obiad wart jest dygresji. Kiedy usłyszałem, że dostaniemy „kartoflankę” – bo tak właśnie to brzmi w wolnym przekładzie to mina mi zrzedła. Ale proszę państwa… co to była za kartoflanka…


…bazę dania stanowił krem z ziemniaków. Jako taki danie jarskie. A dalej hulaj dusza… dodatki według uznania. Boczek, kurczak i grzanki sprawiły, że jest to jedna z lepszych rzeczy jakie tutaj jadłem.

Po południu drugi przedmiot do którego obrania zostaliśmy zobligowani. Mogłem wybierać spośród krawiectwa i mody, wiedzy o świecie, mediów, języka duńskiego, stroytelling i tajemniczo brzmiącego „warsztatu obrazu”. Pomyślałem, że poszerzenie horyzontów o inne sztuki wizualne może przynieść mi więcej radości. I tak po południu udałem się w stronę pracowni sztuk wszelkich na zajęcia z warsztatu obrazu.
I tutaj pojawił się mój pierwszy problem. Jestem jedynym obcokrajowcem, a pani profesor mówienie po angielsku nie przychodzi z łatwością. Więc pozostało mi uśmiechać się i zadowolić zdawkowym tłumaczeniem serwowanym mi przez mojego współlokatora. Na szczęście teoretyczne „bla, bla, bla” nie trwało długo i już po chwili na stole pojawiły się bloki z gliną. Oczywiście nastąpił też instruktarz… w języku przeciwnika.
Nie zniechęcony postanowiłem ulepić sobie kubek. No bo przecież co to za filozofia sprawić sobie własnoręcznie kubek… od razu przypomniało mi się dzieciństwo, zabawy w błotku, budowanie zamków z piasku na plaży. O wspaniałe czasu ZPTów w podstawówce! Okazuje się, że zdolności manualne to kolejna rzecz którą zatraca się z wiekiem jeśli się jej nie ćwiczy. W każdym bądź razie kubek nie powstał, glina zaczęła wysychać. Ale zawziąłem się i cisnąć swoją kreatywność dałem porwać się medium:


Niestety przyszły pierwsze objawy przeziębienia, więc po kolacji zaordynowałem sobie polopirynę, braci Marx i ciepłą kołdrę:



Poranek nie przyniósł drastycznej poprawy samopoczucia a do tego odezwały się jeszcze nerki. Zmożony zalecaną jednorazową dawką Ketonalu padłem w objęcia Morfeusza, pozostając w nich do obiadu. Brak apatytu pozwolił mi zrezygnować z jedzenia i pobyczyć się jeszcze trochę, choć już czułem się znacznie lepiej.

Może przeleżenia całego dnia byłoby najlepszym pomysłem, ale nie mogłem sobie darować mojej pierwszej lekcji muzyki. Tak! Zapisałem się na muzykę jako dobrowolny dodatkowy przedmiot. Pewnie niektórym zwierzałem się, że chciałbym nauczyć się grać na perkusji…
Przez całą swoją edukację muzyczną trwającą kilka lat w szkole podstawowej najbliżej byłem pianina… tzn. miałem okazję zobaczyć je z bliska – broń boże nie dopytać! A tutaj, moje marzenie spełniło się już pierwszego dnia. Zagraliśmy, choć może „zagraliśmy” do duże słowo, ten kawałek:



Gitara elektryczna, gitara elektroklasyczna, dwa basy, dwóch wokalistów, pianino, conga and lejdis end dżentemens for the very first time, na perkusji: Daniel Wymoczył! Mam totalną zajawkę. Czy sąsiad na dole nie ma czasem perkusji w mieszkaniu? :-D


niedziela, 21 sierpnia 2011

Cudowne lata


Mija pierwszy tydzień mojej obecności tutaj. W piątek spotkała mnie kolejna przyjemna sytuacja. Pani w sklepie poprosiła mnie o ID. Już nie pamiętam kiedy wydarzyło się to po raz ostatni dlatego uważam to za fakt warty odnotowania szczególnie, że alkohol można tutaj legalnie nabyć od 16 roku życia. Niech stanie się to przyczynkiem do pierwszej analizy antropologicznej szkolnej społeczności.
Średnia wieku uczniów oscyluje w dolnej granicy 20tki. Najmłodsze osoby mają po 18 lat. Najstarsza jest około 40tki. Tych powyżej 30tki można by policzyć na palcach jednej ręki. Moja „kategoria wiekowa” to samotna wyspa. Mimo, że sporo z tych młodych ludzi jest nad wyraz dojrzałych to sami rozumiecie jak czasami mogę się czuć.
Nie ma tego… no ale nie nazywajmy tego „złym” co by na dobre nie wyszło. W sposób naturalny to środowisko wpływa na mnie. Myślę, że działa jako antidotum na moje „spierniczenie”, które zacząłem ostatnio odczuwać. Już na pierwszej imprezie pląsałem na parkiecie do 4 nad ranem co już dawno mi się nie zdarzyło. I mówię zarówno o pląsaniu i późnej porze.

Jest beztrosko. „Cudowne lata” przeniesione w realia początku XXI wieku.